معنی نمایش نامه جان درایدن

همه چیز براى عشق

باخشم به گذشته بنگر

عاشق مالیخولیایى

پیس

ماه پنهان است

موش ها و آدم ها

آدانو

شبى در میهمان خانه

سرود راه پیمایى

زادیگ

درایدن. [دْرا / دِدِ] (اِخ) جان. (1631 -1700 م.). شاعر و نمایشنامه نویس و منتقد انگلیسی. وی کرامول را مدح کرد (1659) و سپس به مدح چارلز دوم پرداخت و در دوره ٔ بازگشت خاندان استوارت رونق بسیار یافت. در سال 1668 م. ملک الشعرا شد، پس از جلوس جیمز دوم به مذهب کاتولیک گروید. و پس از جلوس ویلیام سوم از ملک الشعرایی و حمایت دربار محروم شد، ولی شهرت خود را همچنان حفظ کرد. درایدن از شخصیت های ادبی برجسته ٔ عصر خود و در همه ٔ انواع شعر استاد بود و سبک نثر نوین انگلیسی را ایجاد کرد. پیشگفتارهای نمایشنامه های او و نیز رساله در شعر درامی او (1668) مشتمل بر انتقاداتی عالی است. از منظومه های درازش، آنوس میرابیلیس (1667)، ابشالوم واخیتوفل، و اشعار وی در دفاع از مذهب پروتستان است، و اشعاری که سپس در دفاع از مذهب کاتولیک سروده. از نمایشنامه های متعددش کمدی ازدواج به مدروز (1672 م.). و تراژدی های فتح غرناطه (70- 1669)، اورنگ زیب (1675) و همه چیز در راه عشق (1678) است. آثار ادبی لاتینی را ترجمه و از آنها بسیار اقتباس کرده است. درایدن در مقبره ٔ «چاسر» در وست مینسترابی مدفون است. (از دائرهالمعارف فارسی).

نوشته‌ای که در آن داستانی برای بازی کردن در تئاتر تنظیم شده باشد و هنرپیشگان از روی آن نوشته حرف بزنند و نقش خود را بازی کنند، پیِس،

نوشته ای که در آن داستانی برای بازی کردن در تئاتر تنظیم شده باشد

خوشبخت کسی است که دم را غنیمت می شمارد و به خود می گوید من امروز خوشم، تا فردا چه پیش آید.

آرتور شاه

820